Charcik włoski (oryginalna nazwa piccolo levriero italiano) – rasa psa zaliczana do grupy chartów, powstała w starożytności, użytkowana jako pies myśliwski, wyścigowy i pies-towarzysz. Nie podlega próbom pracy.
Rys historyczny
Psy o budowie charcika włoskiego znane były już w epoce brązu. Rasa pochodzi z północnej Afryki, gdzie była hodowana już w starożytności. W V wieku p.n.e. trafiła do Włoch. W XVIII wieku hodowle tej rasy przeżywały swój progres we Włoszech, Niemczech, Anglii i Francji.
Klasyfikacja
W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy X – charty, sekcja chartów krótkowłosych. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa.
Budowa
- głowa: smukła - oczy: duże - uszy: cienkie, smukłe, klapnięte - tułów: smukły - ogon: cienki, długi
Szata i umaszczenie
Sierść krótka, delikatna; umaszczenie jednolite, czarne, szare, błękitne lub płowe („izabelowate”); białe znaczenia dopuszczalne jedynie na piersi i na palcach.
Zachowanie i charakter
Inteligentne, uczuciowe, łagodne, wesołe i aktywne. Żyją w zgodzie z innymi domownikami, nadają się do hodowania w stadzie.
Użytkowość
Jest wykorzystywany jako pies do towarzystwa, a także jako pies myśliwski i wyścigowy. Poluje kierując się wzrokiem.
Zdrowie i pielęgnacja
Nie wymaga większych zabiegów; uwagę należy zwrócić na higienę uzębienia (stosunkowo często występuje kamień nazębny). Ułożenie pod warunkiem konsekwencji nie jest trudne. Rasa aktywna, wymaga ruchu.
Popularność
W Polsce nie są zbyt popularne, dość dużą popularnością cieszą się na Litwie.